Aykırı aşkların vardı senin.

Gözlerin ferine ışık olan…

Suskun bakışlar olur mu deme, bakışlarınla susturtun anılarını.

İyiye muhtaç olan bütün kötüler utandı duruşundan…

Sen se, buda benden gitsin dedin…

Gitsin… Acının her demi gibi, çilenin her şekli gibi.

Kavgaya tutuşmuş yüreğimin çığlık atan yanıydın.

İsyan eden suskunluğumun kağıdı kalemiydin…

İyi olmak, iyi için doğmak anılarının en eşsiz köşesinde nazlanırken,

Hakkı sahibine teslim etmeyen bir inancın kırgın bekçisiydin.

Sen, seni anlamak için sözlüklere gerek yok, yüreğiyle cevaplasın yeter…

Bir haykırışın, bu da benden gitsin be deyişin seni sen yapıyor.

Uyanık geçinen dünyanın betbah delikanlıları, kendilerini bilmiş sayıyor,

Bilmiyorlar ki bilmek bile utanıyor onlardan, bilmiyorlar ki nefis seviniyor onların lügatinden.

Sen konuşmaya başlarken siyaha yazılan beyaz çizgiler belirir,

İlk defa acı gülümseme doğurur,

Dil susar, gönül yanar ama hazan gülistana devinir,

Seni seven yürekle sever, seni seven kalple rücu eder.

Bu yüzden kalemime düştün benim, bu yüzden yüreğimin imtihanından geçtin benim…

Sözleri ile geriye anıları, geriye unutulmaz dostluğunu, geriye inanmış bir Müslümanın iç dünyasını hatıra olarak bırakan, memleket aşığı kardeşimiz Mehmet Çetin’i kaybetmenin derin üzüntüsünü yaşıyoruz. Öz Orman İş ailesinin başı sağolsun.